მარიამი

 

ჯადოსნურ ზღაპარში აღმოჩნდება. ყველაფერი მაჩუქა ამ ბიჭმა, რაც როდესმე მდომებია. ჩემი სურვილების ამსრულებელი ჯადოქრად დამყვებოდა უკან, სანამ ვიტყოდი, მანამდე ხდებოდა, რა იყო. თავისუფლება მაჩუქა, თავისუფლება და არჩევანში. თვალებში მიყურებდა და კითხულობდა სურვილებს და მისრულებდა კიდეც. მეტიომელი, ვინც ვყიდულობ მაღაზიებში, უფრო მეტიც, ვინც ვჭამდი, დედაჩემის გამომწერი „ჯანმრთ" რაციონიდან, წიგნებს სხვა მიყიდა და კი ვხვდებოდი, ჩემთან ერთად უნდოდა, მაგრამ ხვდებოდა, რომ განმარტავს მჭირდებოდა და წიგნის ფურცლებში ჩაძირვა და რაღაცეები საკუთარ თავს იგონებდა ამ დროს. რაღაცას კითხულობდა თავისივე მობილურში, ზოგიერთ დროს ზოგჯერ ვატყობდი, მაგრამ უფრო ხშირად მე მიყურებდა, ვიდრე მობილურის ეკრანს. საუზმესი მელოდებოდა, სანამ მიყვარდა, უფრო ხშირად, როგორც ამ დღეებში აღმოჩნდება, რომ მყვარებია მოქცევა, უზარმაზარ თეფშზე ლამის ყველა კერძიდან, სხვაში გვხვდებოდა, თითო ლუკ აღება სასტუმრო და შემდეგ აჯაფსანდალივით, ჭამასთან ერთად. თვითონ უცებ ირჩევდა, რა შეეჭამა, ორ ან სამ საჭმელს იდებდა თეფშზე, ძირითადად ერთსა და თავს, როგორ არ ბეზრდებოდა ეს ერბოკვერცხი, შემწვარი სოსისი და რატომღაც რამდენიმე მარცვალი ყურძენი ყოველი დილას, არ ვიცი და რას იწყებდა ეს უჩემოდ. ყავასაც მიდუღებდა დილაობით, ყოველ დილაობით, ოღონდ რაღაცნაირად პედანტურად ერთნაირად იდო ფინჯანი, გვერდი, შაქარი რომ ჩამეყარა, რამდენიც იმ წამს მენდომებოდა და მცენარეც, იმ ფინჯნის ყურის შემდეგ ლამბაქზე ჩამოდებული. ერთი დღე, ორი, სამი, ოთხი და მეხუთე დღეს მივხვდი, რომ მიუხედავად ამდენი სითბოსი და ყურადღების, ესეც არ იყო ჩემი თავისუფლება, იზრდებააც კი იყო, უნებურად მავალდებულებდა ამ მზრუნველობით, რომ მერე ღამით, ლოგინში, ან ღამით არა, სადილის შემდეგ, ნომერში რომ ამოვბრუნდებოდით და მოვუნდებოდი, მეტი გულმოდგინებით ჩამედო პირში მისი ყლე, ტკბილი კიდეც და ჩემი ზედმეტად დაძაბვა არ უნდოდა, მაგრამ რაღაც მბრძანებლური იყო მის თხოვნაში ყოველთვის, რომც არაფერი ეთქვა და უბრალოდ ეგრძნობინებინა, რაც მინეტი უნდა, რომ ჩავიჩოქო მის წინ, . ჩავუწიო და მინდა თუ არა, მაინც ჩავიდო ყლე პირში, ჯერ არ ვიცი, მისი ავუსვა, დავასველო მთლიანად და შემდეგ ბოლომდე ჩავისრიალო პირში, ისე ღრმად, რომ გლანდებით ვიგრძნო და მე არ ვიცი, ვერ ხედავდა, არ ვიცი, აშკარად აკეთებდა, ყელი მტკიოდა სულ ის დღეები, ისე ღრმად მთხრიდა ყოველთვის პირში. ვიცი, რომ რაღაცით უნდა აენაზღაურებინა ის, რომ მე ისევ ყველაფერი მტკიოდა და სექსი ვერ გვექნებოდა და არც გვქონია. შეიძლება მოჩვენებები მჭირდა, არ ვიცი, მაგრამ ამ თავისუფლების და ნებაზე ყოფნის საბურველში კვლავ ბორკილები დავინახე, თან ახლა ბორკილები, მისი მზრუნველობის ვალდებულება რომკიდა ზედ და უფრო მძიმედ შეიძლებოდა გამხდარიყო და ამიტომ ავდექი და წამოვიდა. მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ, დილას მისი მოტანილი ყავა დავლიე და სანამ აუზში იყო, რამდენჯერაც იყო, ტკბებოდა იმ წყალიდან, უცებ ჩავყარე ჩანთაში ჩემი ნივთები, დანადგარებიც არ მიდარდია, რამე დამრჩებოდა თუ არა და პირველი შემხვედრი მანქანა ვთხოვე, თბილისში წამიყვანე. მეთქი. როგორც ჩანს, ამ ბორკილებს, რომ წამლები ვერ შეჩერდებოდნენ იქ, მის მოლოდინში, აუზიდან როდის ამოვიდოდა, ნომერში შემოსული ჯერ შუბლზე მაკოცებდა ჯერ კიდევ ლოგინში მწოლს, შემდეგ ხალათს ერთი და ხალხის წინააღმდეგ, რომ მეც შევყვებოდი, როგორც ერთხელ მიქნია, მაგრამ მაინც ასე რომ არ ტოვებდა ხოლმე. ავდექი და ისევ საყვარელი პაწია სახლში დავბრუნდი. გზაში მეშინოდა, ლია დეიდას არ ჰგონებოდა, რომ სახლი ვიქირავე, პირველივე საღამოს გავიდა და 1 კვირა რომ არ გამოვჩენილვარ, რომ სადმე წავედი და დავიკარგე, მაგრამ გადავრჩი, ყველაფერი ისე დამხვდა, უცებ მივესალმე და შევძვერი სახლში. ძილი მხოლოდ, მხოლოდ და მხოლოდ ძილი აქვს ლოგინში, მარტო, თავსაც ბალიშზე დავდებდი და არ მექნებოდა შიში, რომ შეიძლება მკლავი დავუბოჟო ვინმეს და დავიძინე. ღამის 10 საათზე გამეღვიძა. არ ვიცოდი, რა მეკეთებინა, ფბ-ზე შევედი და აღმოვაჩინე, რომ პარასკევი იყო და ღმერთებო, ასე როგორ მიმართლებდა? ისევ ბასიანზე წამოვიდა, ბასიანზე იყო ჩემი დამოუკიდებლობის და ალბათ ისევ ამიტომ წამოვბოდიალდი აქ, დუისგან გამოქცევის შემდეგ. რანაირი ღამე იყო. შეჯიბრი იყო გამოცხადებული, ოღონდ დასალევით და მოსაწევით გამმასპინძლებოდნენ. არ ვიცი, მუსიკა კარგი იყო თუ იყო კარგი, რომ მე მეჩვენებოდა. შევა თუ არა, გასახდელთან გუკა დამხვდა, აი ის ნათელი არსება, მთელ დენსფლორზე რომ იღიმებოდა და წამოვიდა, დავლიოთო. ფეხზე ძლივს იდგა და კიდე დალევა, მაგრამ გუკი, დარწმუნებული ხარ–მეთქი, რომ ახლა დალევა გინდა და კიო, მე დავლიე ყველაზე მეტსო და დავლიე ვოდკარედბული, ტრადიციისამებრ და დავტოვე ეს ბიჭუნაზე დაყრდნობილი, ადამიანი სჭირდებოდა იმ წამს, მე ეგოიზმი მოძალდა. და გავიწიე შორს, უფრო შორს და ვინ მაცალა მარტო ცეკვა, ზოლიან მაისურიანი ბიჭუნა მომეკრო, მომეგლისა და ვიცეკვე ერთად, დავლიეთ და მომკიდა მერე ხელი და წამოდიო. არ ვიცოდი, სად მივყავდი, რატომ მივყავდი და გონს მხოლოდ ჩაკეტილ საპირფარეშოში მოვედი, ისე მკოცნიდა, ასე რომ, ათასობით წელი არავისთვის ეკოცნა და ინგლისურად მელაპარაკებოდა, რა ეგონა, რომ ქართველი არ არის და ავ.